Ես եկա նշանակված հասցեով ու ազդանշան տվեցի:
Սպասելով մի քանի րոպե՝ ես կրկին ազդանշան տվեցի: Քանի որ դա իմ վերջին պատվերն էր այդ օրը, մտածում էի հեռանալու մասին, բայց փոխարենը հարմար կանգնեցրի մեքենաս, մոտեցա դռանն ու թակեցի…
«Մեկ րոպե»,- պատասխանեց ծեր կնոջ նուրբ մի ձայն: Դրսից լսվում էր, որ ներսում ինչ-որ բան էին գետնով քարշ տալիս:
Երկար դադարից հետո դուռը բացվեց: Մի փոքրամարմին 90-ամյա կին բացեց դուռը:
Նրա կողքին ոչ շատ մեծ մի ճամպրուկ էր դրված: Բնակարանն այնպիսի տեսք ուներ, ասես այնտեղ երկար ժամանակ ոչ ոք չէր ապրել: Կահույքը սպիտակ շորերով էր ծածկված: Պատերին ժամացույց չկար, իսկ անկյունում մի արկղ էր դրված, որ լի էր նկարներով ու ապակե սպասքով:
«Ձեզ համար նեղություն չէ՞ր լինի ճամպրուկս մեքենայի մեջ տեղափոխելը»,- հարցրեց կինը: Ես ճամպրուկը տեղափոխեցի մեքենայի մեջ, իսկ հետո վերադարձա նրան օգնելու համար:
Նա բռնեց ձեռքս, ու մենք միասին գնացինք դեպի մեքենան: Ծեր կինը շարունակ ինձ շնորհակալություն էր հայտնում բարությանս համար:
-Ես ոչինչ չեմ անում, որ շնորհակալություն եք հայտնում: Իմ ուղևորներին ես այնպես եմ վերաբերվում, ինչպես մորս կվերաբերվեի:
-Հա, դու լավ տղա ես,- ասաց կինը: Երբ մենք մեքենա նստեցինք, նա ինձ մի հասցե տվեց, իսկ հետո հարցրեց:- Կարո՞ղ ենք քաղաքի կենտրոնով գնալ:
-Դե դա կարճ ճանապարհը չէ, բայց…
-Ես դեմ չեմ, չե՛մ շտապում, ծերանոց եմ գնում…
Ետևի հայելիով նայեցի այդ կնոջը: Նրա աչքերը փայլում էին:
-Իմ ընտանիքը վաղուց է, ինչ հեռացել է այստեղից,- շարունակեց նա,- իսկ բժիշկն ասում է, որ ինձ քիչ է մնացել ապրելու:
Հաշվիչն անջատեցի: Հաջորդ երկու ժամերի ընթացքում մենք շրջեցինք ողջ քաղաքը: Նա ինձ մի շենք ցույց տվեց, որտեղ ժամանակին աշխատել էր:
Հետո անցանք այն թաղամասով, որտեղ ինքն ու ամուսինն էին ապրել: Ապա ցույց տվեց կահույքի մի փոքրիկ գործարան, որտեղ ժամանակին պարային սրահ կար, և ինքը երիտասարդության տարիներին այնտեղ պարապել էր:
Երբեմն նա ինձ խնդրում էր կագն առնել ինչ-որ շենքերի մոտ կամ խաչմերուկներում և նստած նայում էր մթության մեջ՝ առանց ոչինչ ասելու:
Վերջում ասաց.
-Ես հոգնեցի, եկեք ավարտենք մեր այս ճամփորդությունը:
Մենք լռությամբ գնում էինք այն հասցեով, որ նա տվել էր ինձ սկզբում:
Վերջում կանգ առանք մի ցածրահարկ շենքի առջև, որ նման էր փոքրիկ հանգստյան տան:
Երկու բուժքույր մեզ մոտեցան, ակնհայտ էր, որ նրան էին սպասում: Շատ հոգատար էին, օգնեցին իմ 90-ամյա զրուցակցին վեր կենալ: Ես բացեցի բեռնախցիկը և փոքրիկ ճամպրուկը հանեցի: Կինն արդեն նստած էր հաշմանդամի սայլակի մեջ:
-Որքա՞ն պետք է վճարեմ:
-Ոչի՛նչ:
-Չէ՞ որ դուք վաստակում եք ապրուստի համար:
-Ուրիշ ուղևորներ նույնպես կան,- պատասխանեցի ես:
Առանց երկար մտածելու՝ ամուր գրկեցի նրան:
-Դու ծեր կնոջն այսօր մի քիչ երջանկություն պարգևեցիր, շնորհակալ եմ քեզ,- ասաց հուզված ձայնով:
Ես սեղմեցի նրա ձեռքն ու հեռացա:
Իմ հետից դուռը փակեցին: Այդպես փակվեց կյանքի մի գիրք ևս…
Ետդարձիս ճանապարհին չէի կարողանում կանգ առնել և ուղևորներ վերցնել:
Ուզում էի մենակ մնալ: Գնում էի՝ ուր պատահի՝ խորասուզված մտքերիս մեջ:
Իսկ ի՞նչ կլիներ, եթե այս կնոջը մի բարկացած վարորդ պատահեր, ով շտապեր իր վերջին ուղևորին տեղ հասցնելու և տուն գնալու:
Ի՞նչ կլիներ, եթե ես երկու անգամ ազդանշան տալուց հետո որոշեի հեռանալ:
Վերջում ուզում եմ ասել, որ սա կյանքում իմ արած ամենակարևոր գործերից մեկն էր:
Վերջում ուզում եմ ասել, որ սա կյանքում իմ արած ամենակարևոր գործերից մեկն էր:
Մենք սովոր ենք մտածել, որ այս կյանքը բաղկացած է չկրկնվող ու թանկ պահերից, սակայն այդ թանկ ու անմոռանալի պահերը հաճախ գալիս են անսպասելիորեն՝ փաթեթավորված գեղեցիկ կերպով ու այնպես, որ ուրիշները դրանք մանրուքների հետ են շփոթում:
Ըստ yesheis.ru-ի