Ես վաճառողուհի եմ աշխատում մթերային խանութում: Շրջանն այնքան էլ մեծ չէ, դրա համար էլ բոլորը միմյանց ճանաչում են: Եվ ես էլ աշխատանքի բերումով արագ սկսեցի հիշել ու ճանաչել մեր հաճախորդներին:
Եվ ուշադրությունս գրավեց մի ութամյա տղա, ով իր հասակակիցների համեմատ շատ բարեհամբույր էր: Հագնվում էր աղքատիկ, բայց կոկիկ ու մաքուր: Միշտ խանութ էր գալիս ցուցակով, ստացվում էր մի մեծ ու ծանր տոպրակ մթերք: Բայց խոնարհությամբ միշտ այն տանում էր տուն:
Եվ միայն վերջերս իմացա, որ նա ունի ևս երեք եղբայր և քույր: Նա ամենափոքրն է: Մայրը մահացել է ծննդաբերության ժամանակ, որից հետո հայրը տրվել է խմիչքին: Եվ ընտանիքի ամբողջ ֆինանսական հոգսը ընկել է մեծ որդու վրա, ով ամբողջ օրն աշխատում է, որպեսզի հագուստով ու սնունդով ապահովի քրոջն ու եղբայրներին: Իսկ եփում, կերակրում, լվանում և արդուկում է 14-ամյա քույրիկը:
Ես հպարտանում եմ նրանցով: Երբեք չեմ տեսել նրանց փնթի ու թափթփված: Նրանք միշտ բարեհամբույր են ու համերաշխ:
Իսկ վերջերս մեր 8-ամյա հաճախորդը կիսվեց մեզ հետ իր ուրախությամբ: Նրա համար գնել էին փոքրիկ շուն: Ես նայում էի նրան և այնպե՜ս էի հուզվում: Շատ երեխաներ այսօր նյարդայնանում են, բողոքում, որ iphone-ի գույնը իրենց ուզածը չէ, իսկ այս տղան վազում է փողոցով իր չորքոտանի ընկերոջ հետ, և դա նրա համար մեծ երջանկություն է:
Աղբյուր՝ adme.ru