Հաճախ չէ, որ հանդիպում ենք մարդկանց, ովքեր իրապես ուշադիր են ու հասանելի այս աշխարհի թշվառների, «աղբ հավաքողների» համար: Ախիլեշ Կումարը հենց նման մարդկանց շարքին է պատկանում:
Մենք այնքան ենք տարվել մեր լավ կյանքով ու խնդիրներով, որ մեզ համար շատ հեշտ է դարձել մոռանալը, որ կան մարդիկ, ովքեր պայքարում են օրվա հացի համար: Սակայն այս կարիքը չի վրիպում Ախիլեշի աչքերից, երբ նա Կերալայի սրճարաններից մեկում նստած ընթրում էր:
Աշխատանքային երկար օրվա վերջին նա կատարում է իր պատվերը: Երբ ընթրիքը բերում են, հանկարծ տեսնում է պատուհանից իրեն նայող աչքեր: Նա նկատում է, որ նայողը մուրացիկ մի երեխա է, ով ախորժանքով հետևում է մատուցվող տաք կերակուրներին:
Կումարը տղային ներս է կանչում, այնպես որ՝ տղան քրոջ հետ միասին մտնում է դռնից ներս: Նա հարցնում է, թե ինչ կցանկանան, և փոքրիկ տղան մատով ցույց է տալիս Կումարի ափսեն, և վերջինս նույնը երեխաների համար է պատվիրում:
Երբ տաք կերակուրը բերում են, տղան հազիվ է կարողանում զսպել ինքն իրեն: Նա այնքան հուզված էր՝ տեսնելով իր առջև դրված կերակուրը: Բայց նրա փոքրիկ, սակայն իմաստուն քույրիկը նրան հետ է պահում՝ ասելով, որ իրենք նախ ձեռքերը պետք է լվանան:
Ձեռքերը լվանալուց հետո նրանք հանգիստ ու գոհությամբ ուտում են իրենց կերակուրը: Երբ ավարտում են, վեր կենում, գոհությամբ նայում Կումարին ու հեռանում ռեստորանից: Կումարն այդ ողջ ընթացքում չէր դիպչել իր ուտելիքին, սակայն այնպես հագեցած էր զգում իրեն: Այդ երեխաների դեմքերի արտահայտությունը տվել էր նրան ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր:
Քիչ հետո նա դանդաղորեն ու մտազբաղ կերավ իր ընթրիքը և հաշիվն ուզեց: Երբ հաշիվը բերեցին, նա ապշած մնաց. այնտեղ գումարային հաշիվ չկար ներկայացված, այլ փոխարենը գրված էր.
«Մենք չունենք այնպիսի հաշվիչ, որ կարողանա հաշիվ ներկայացնել՝ ձեր ցուցաբերած մարդասիրության դիմաց: Թող բարին միշտ ուղեկցի ձեզ»:
Երբ Կումարը կարդաց, նրա աչքերում արցունքներ հայտնվեցին:
Աղբյուր՝ faithit.com