Մոսկովյան դպրոցներից մեկում մի տղա դադարում է դպրոց գնալ: Մեկ շաբաթ, երկու… դասընկերները սկսում են անհանգստանալ: Լյովան հեռախոս չուներ, ուստի, ուսուցչուհու խորհրդով, երեխաները որոշում են գնալ իրենց դասընկերոջ տուն:
Թակում են դուռը, և այն բացում է տղայի մայրը՝ դեմքի շատ տխուր արտահայտությամբ: Երեխաները ողջունում են և անմիջապես հարցնում.
- Ինչո՞ւ Լյովան դասի չի գալիս:
Մայրը տխուր պատասխանում է.
-Նա այլևս ձեզ հետ չի սովորի: Նրան վիրահատել են, վիրահատությունն անհաջող է անցել, և Լյովան կուրացել է, նա ինքնուրույն չի կարողանա քայլել:
Երեխաները մի պահ լռում են, զարմացած միմյանց են նայում, և հանկարծ ինչ-որ մեկը առաջարկում է.
- Իսկ մենք հերթով նրան դպրոց կտանենք:
- Եվ տուն կուղեկցենք:
- Եվ կօգնենք դասերն անել,- իրար հերթ չտալով՝ բացականչում էին երեխաները:
Տղայի մոր աչքերում արցունքներ են հայտնվում: Նա երեխաներին ուղեկցում է սենյակ: Քիչ հետո պահարաններից բռնվելով՝ ներս է մտնում Լյովան՝ վիրակապված աչքերով: Երեխաները քարանում են… Միայն այդ ժամանակ են նրանք հասկանում, թե իրականում ինչպիսի դժբախտություն է պատահել իրենց ընկերոջ հետ: Տղան դժվարությամբ ասում է.
- Բարև ձեզ:
Եվ այդ պահին բոլորը միաժամանակ սկսում են.
- Ես վաղը կգամ քո հետևից ու կտանեմ դպրոց:
- Իսկ ես կպատմեմ, թե ինչ ենք անցել հանրահաշվի ժամին:
- Իսկ ես կպատմեմ պատմության դասը:
Լյովան չգիտեր, թե ում լսեր և միայն շփոթված գլուխն էր թափահարում: Մոր աչքերից անդադար հոսում էին արցունքները:
Տնից դուրս գալուն պես՝ երեխաները գրաֆիկ են կազմում, թե ով երբ է այցելելու տղային, ով, որ առարկան է բացատրելու նրան, ով երբ է նրան դպրոց ուղեկցելու, զբոսնելու նրա հետ:
Դպրոցում այն տղան, ով նստում էր Լյովայի կողքին, կամաց նրան պատմում էր, թե դասի ժամանակ ուսուցչուհին ինչ է գրում գրատախտակին: Երբ տղան դաս էր պատասխանում, ամբողջ դասարանը քարացած նրան էր լսում, և նրա բարձր գնահատականների համար ավելի էին ուրախանում, քան իրենց սեփական հաջողությունների:
Լյովան շատ լավ էր սովորում: Դասընկերները նույնպես սկսել էին ավելի լավ սովորել. չէ՞ որ որպեսզի կարողանային դժվարության մեջ հայտնված իրենց ընկերոջը բացատրել դասը, նախ պետք է իրենք հասկանային այն: Եվ երեխաները ջանք էին գործադրում դրա համար:
Բացի այդ, ձմռանը նրանք տղային տանում էին սահադաշտ: Լյովան շատ էր սիրում դասական երաժշտություն, և դասընկերները նրա հետ գնում էին սիմֆոնիկ համերգների…
Լյովան դպրոցն ավարտում է ոսկե մեդալով և այնուհետ ընդունվում համալսարան: Այնտեղ նույնպես հայտնվում են ընկերներ, ովքեր դառնում են նրա աչքերը: Համալսարանից հետո Լյովան շարունակում է սովորել և, վերջիվերջո, դառնում է հանրաճանաչ մաթեմատիկոս, ակադեմիկոս Պոնտրյագինը:
Լև Սեմյոնովիչ Պոնտրյագինը 20-րդ դարի մեծագույն մաթեմատիկոսներից մեկն է եղել: Նա մեծ ներդրում է ունեցել հանրահաշվական և դիֆերենցիալ տեղաբանության, տատանումների թեորիայի, վարիացիոն հաշվարկների և կառավարման տեսության մեջ:
Ըստ adme.ru-ի